De bloeiende vredesvelden

Ik leunde met mijn rug tegen de stam van de zomereik. Het voelde veilig, zo onder dat brede bladerdak. Zelfs het nest processierupsen, dat meters hoog boven mijn hoofd tussen twee enorme takken hing, kon me niet deren. De tijd vertraagde. Zoals ze zeggen: een minuut leek een uur te duren.  Of langer misschien. Ik had het gevoel dat de klok stilstond. Alhoewel mijn gedachten in een stroomversnelling leken te komen: van mijn ouders in de eeuwige vredesvelden – waar het ongetwijfeld altijd naar kamperfoelie ruikt en de klaprozen nooit verwelken – tot de herinnering aan mijn allereerste natuurbeleving. Als een film die uit een geheime lade in mijn hoofd was ontsnapt zag ik het voor me.

Het is zomer in mijn zesde levensjaar. Lachend en huppelend loop ik over een smalle aarden weg. Ver weg van alle zorgen. Ik klem margrietjes in de linkerhand, terwijl mijn andere vijf vingers de topjes van het hoge gras strelen. En dan houd ik halt bij een akkerdistel. Een vlinder vliegt op en landt wat verder op een takje verbena. Als aan de grond genageld van verbijsterende bewondering blijf ik ernaar kijken. Ik raak haast gehypnotiseerd door de kleurenpracht. De zon doet er nog een schepje bovenop:  wanneer de fladderaar eindelijk de vleugels opent, krijgen de cirkels nog meer glans door het parelmoereffect. Mijn betoverde ogen nemen er een foto van, mijn hart bergt het plaatje veilig op.

Enkele weken later krijg ik van mijn moeder een postzegel met de illustratie van een dagpauwoog. ‘Als je wil, mag je die bewaren. Ik heb hem voor jou meegebracht’, fluistert ze me toe. Ik kijk haar ongelovig aan. Hoe kan zij dit nu weten? Er zijn vast meer dan tweeduizend soorten vlinders, maar toch prijkt net deze met de parelmoeren rondjes op dat kleine papiertje. Ik ben er overgelukkig mee en geef het kostbare geschenk een speciale plaats.

Ook nu nog ligt deze intussen wat vergeelde postzegel goed beschermd onder een glazen stolpje. Soms schijnt de zon erop. Dan neem ik het glas weg en staat de tijd weer even stil. De vlinder komt tot leven en brengt fladderend een boodschap uit de verre, eeuwig bloeiende vredesvelden. Daarna vliegt hij terug naar zijn plekje en dek ik de herinnering weer toe.  Een tikkeltje droevig omdat dit bijzondere moment weer voorbij is, maar vooral dankbaar voor zoveel pracht en verbondenheid.