Een beertje als geen ander

“Mag deze niet weg?”, vraag ik voorzichtig. Ik neem de knuffel (die voor een beer moet doorgaan) in mijn rechterhand en strek mijn arm vooruit.  Nog geen drie seconden later volgt een vastbesloten “Vergeet het maar!” Het klinkt best heftig. Hier wil ik meer over weten.

Het beertje blijkt intussen al zeker zeventig jaar te zijn. Dat is eraan te zien ook: geen ogen meer, amper nog pels. “De snuit heb ik zelf nog opgelapt, die was helemaal stuk.” Aan de stoere ondertoon te horen is de trots hierover nog geen gram verminderd. “En zie je die mond? Ook mijn werk!” Ik zeg maar liever niet dat de stof van een van de poten ook helemaal gescheurd is. Beter iets positiefs lanceren. “Oh, aan het hoofdje, de armen en benen kan je draaien, hoe cool! Bestond dat toen al?” Een boze blik komt mijn richting uit. Mja, dat was niet echt tactvol van me. Kleine bijsturing: “ik bedoel maar, en toch zitten ze nog helemaal vast.” De rimpels van ergernis verdwijnen. “Ik heb er dan ook goed voor gezorgd toen ik klein was. Die beer was best wel belangrijk voor me. Als die kon praten…” De zin stopt als de knuffel uit mijn handen wordt genomen.  Voorzichtig wordt alles nog eens goed bekeken en gecontroleerd. Het wordt stil. Ik kijk in ogen die flashbacks zien, dat is duidelijk.

Ik merk dat de gevoelswaarde van dit museumstuk met de minuut de hoogte ingaat. “Oké”, besluit ik, “maar dan hoort die niet in een kartonnen doos te zitten, dan krijgt hij een ereplaats.” Zwijgen is goedkeuren, dus zet ik de beer in de vitrinekast, op de plank tastbare herinneringen. Hij zit een beetje scheef tussen een antieke soepterrine en een gedroogd bruidsboeket. Beetje raar gezelschap. Maar goed, het is een droge en vooral veilige plek. Op ooghoogte nog wel, klaar voor een dagelijkse portie bewondering.