Nieuw nest

Je kan niet anders dan blij zijn als je kroost een nieuwe plek vindt, waar het warm en liefdevol leven is. Dat ben ik ook. Echt waar. Alleen is het voor mij allesbehalve eenvoudig om te wennen aan die verandering. Telkens als er een kind vertrok, duurde het even voor ik mezelf terugvond. Nu was de jongste aan de beurt. Je zou dan denken dat, bij deze vierde keer, de aanpassing veel vlotter verloopt. Niet dus.

Loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar beetje bij beetje is dat gelukt. Dat ik het mijmeren heb toegelaten, hielp. Ook het grasduinen in de doos vol herinneringen werkte helend. Zo kwam er plaats voor dankbaarheid, en dat nam de onrust weg. Dan pas kon ik aan dit nieuwe hoofdstuk beginnen. Relativeren is weer mogelijk. Want hé, die nestverlaters van ons komen toch regelmatig langs?! De jongste jaren zelfs met schatjes van kleinkinderen, die van elk bezoek aan ‘Moeke en Vokke’ een belevenis maken.

En dit huis, waar we nu nog maar met z’n tweetjes wonen, dat blijft toch vooral een thuis?

Een vriendin begreep mijn geklutste emoties helemaal en riep: ‘schrijf het van je af!’. Heb ik gedaan (goede raad moet je altijd opvolgen). En zie, de woorden vormden zich tot een zalfje voor mijn moederhart.

Uit het nest

Huismussig 
met honger naar eigen plek,
netjes vierde op rij.

Besef komt 
strompel per stap.
Hij verliefd voorwaarts.

Terugblik naar momenten
vol zalig geroezemoes.
Denken brengt rust en dank.

Geen vier de stilte.
Wel restwarmte, redding
voor aarden in lege schelp.

© Veroniek de Visser