Een lange wandeling zou een geweldige ontdekkingstocht worden. Goed dat ik dat vooraf niet wist. Moest ik dit bij het vertrek van onze grote natuurtocht geweten hebben, dan had mijn ongeduld de overmacht genomen. Dat zou niet aangenaam geweest zijn voor de andere wandelaars. Het was waarschijnlijk al erg genoeg dat ik zigzaggend van struik naar boom liep, en weer terug. Om daarna nog eens een keertje retour te maken. Ik werd helemaal opgeslorpt door al het moois dat de natuur te bieden had. Bijna fluitend slenterde ik voort, volstrekt onwetend van wat er niet veel verder te bewonderen was: een boomkikker! Jawel, dat kleine, felgroene kikkertje.
En het was er niet eentje, ho maar! Het waren er ontelbaar veel. Ze lagen allemaal te zonnen op de bladeren van braamstruiken, aan de oever van een vijver. Ik naderde tot op aanvaardbare afstand om er een foto van te nemen. Met ‘aanvaardbaar’ bedoel ik ver genoeg om de kikkers niet te storen. Overdag liggen die immers te slapen. Daarom zijn de oogjes meestal toe.
Bij het exemplaartje dat ik in het vizier had was dat niet zo. Mooi meegenomen voor de foto. Bovendien had hij de pootjes gespreid, zodat je ook de zuignapjes goed kon zien. Dat was bij zijn familieleden niet het geval. Die zaten als opgerolde bolletjes op een blad. Gelukkig werden ze niet opgeschrikt door mijn verhoogde hartslag. Want wat voor een supermoment was dit! Een beetje verderop heb ik een vreugdesprongetje gemaakt. Kom ik voor een zeldzame vlinder en duikt er een uniek kikkertje op…
Lees ook: Kikker en de vallende ster
voor lezen en geluk 
Geef een reactie