Wanneer Kikker en zijn vriendjes op een mooie zomeravond naar de sterrenhemel kijken, zien ze plots een vallende ster. Of beter: Varkentje, Eend en Haas hebben die gezien. Kikker niet, want die keek net de andere kant op. Wat een gemiste kans! Haas had immers gezegd dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet. Kikker dus niet. Hij moppert en wordt er somber van. Het enige wat hem wat opbeurt is ervoor zorgen dat de wensen van Eend, Varkentje en Haas uitkomen. Zijn vriendjes zijn verbaasd dat Kikker weet aan welke wens ze hebben gedacht. Een wens mag je immers aan niemand zeggen, want dan komt die niet uit. Ze vinden het sneu dat Kikker nog steeds geen vallende ster heeft gezien, en dus ook geen wens kan doen. Haas bedenkt een origineel plan. Om dat uit te werken heeft hij wel wat hulp nodig. Samen met Rat, Eend en Varkentje gaat hij aan de slag.
Ik ben al vele jaren fan van het werk van Max Velthuijs, de geestelijke vader van Kikker. Om precies te zijn sinds 1983, toen het boek Klein Mannetje heeft geen huis verscheen. In dat verhaal dook Kikker voor het eerst op. Het duurde nog tot 1989 voor de groene held met zijn rood-wit gestreepte zwembroek zelf een hoofdrol kreeg. Dat was in Kikker is verliefd, een verhaal dat een jaar later met een Gouden Griffel werd bekroond en intussen een klassieker is geworden.
Later volgden nog andere avonturen. Daarin blijkt telkens dat dit populaire prentenboekfiguurtje een gevoelig wezen is. De emoties die aan bod komen zijn voor kleuters heel herkenbaar, en dat was de grote verdienste van Velthuijs. Met schijnbaar eenvoudige illustraties en makkelijke zinnen kon hij een meesterwerk maken. De verhalen blijven boeiend om voor te lezen en zetten kinderen aan tot filosoferen. Dat kan gaan over bang zijn (Kikker is bang), willen weten wie je bent (Kikker is Kikker), heimwee hebben (Kikker en de horizon) verdrietig zijn omdat je een dierbare verliest (Kikker en het vogeltje), vooroordelen hebben (Kikker en de vreemdeling),…
Max Velthuijs overleed in 2005. Twee jaar later verscheen Kikker in de wind, gebaseerd op schetsen en aantekeningen voor een boek dat hij niet meer heeft kunnen afwerken. Ook van het begin van dit nieuwe verhaal werd een schets teruggevonden, met daaronder de tekst: ‘Het was een mooie zomeravond’. Dat was de aanzet voor dit nieuwe prentenboek.
Ik heb dit heerlijk verhaal over vriendschap en geluk al een aantal keren voorgelezen. Het loonde elke keer de moeite om er nog wat over na te praten. Sommige kleuters hadden al eens een vallende ster gezien, andere vroegen zich af of die wensen wel uitkomen. De meesten hadden meteen een wens klaar voor het geval ze iets zouden zien bewegen aan de sterrenhemel. Na zo’n opsomming van heel uiteenlopende wensen vroeg ik onlangs: ‘Maar als jullie dan toevallig, net als Kikker, de andere kant uitkijken en de vallende ster missen? Wat dan?‘. Zonder aarzelen riep een mondig kleutertje: ‘Dat is niet erg, ik heb toch vriendjes?’.
Kikker en de vallende ster, naar Max Velthuijs, uitgeverij Leopold, 14,99 euro (4+)
Lees ook: Een kikkersprong van vreugde
voor lezen en geluk 
Geef een reactie