Veerkracht

Heel regelmatig verschijnt er een veertje op mijn pad. Ik heb er al vaak – letterlijk en figuurlijk – bij stilgestaan. Het lukt me niet om eraan voorbij te lopen, als een magneet trekt het mijn aandacht. Veren intrigeren me. Ze geven me een vederlicht gevoel. Als kind kon ik er achteraan huppelen, vol fascinatie en nieuwsgierig naar waar dat windsurfende pluimpje me zou leiden. En eigenlijk is dat zo gebleven. Alleen volg ik veertjes nu vooral met mijn ogen, maar nog steeds met dezelfde verwondering.

Ik vind het iets magisch hebben: een veertje dat voor je uit komt dwarrelen en dan blijft liggen of hangen. Net als je het wil aanraken wordt het door de wind opgetild en volgt het zijn weg naar een onbekende bestemming. Dat is toch ook een beetje mysterieus, niet? Het gebeurt dat ik me helemaal in zo’n moment laat opgaan. Daar is niet veel meer voor nodig: fluitende vogels of tjirpende krekels en een licht briesje dat opsteekt en… simsalabim! Dan voel ik me betoverd. In gedachten hoor ik het deuntje van Forrest Gump Theme, en ben even in een andere wereld. Planeten ver weg. Zalig. Dat brengt rust en bezinning, en de energie die het oplevert komt altijd goed van pas. Daarom ben ik telkens weer blij als ik een veertje zie. Het blijft zo ontzettend fijn om opgetild te worden.

Lees ook: Een dikke pluim voor De Veer